محور این بحث از این قرار است : آیا واج¬های (phoneme) زبان فارسی در صورت و معنای این زبان ، نقشی¬را ایفا می¬کند یا خیر؟، آیا این نقش، تنها در فارسی فصیح (نوشتاری) اثر دارد یا حتی در فارسی محاوره¬ای و گفتاری نقش مهمی بازی می¬کند؟، چه زمینه¬های اجتماعی که واج¬های معینی¬را بیشتر به¬کار می¬برد ؟، و به¬کار¬ بردن بعضی واج¬ها یا تکواژها ، چه نوعی از معنی به کلام می¬دهد ؟، و چه أثری بر رابطه میان گوینده و شنونده دارد؟.

زبان ابزار ارتباط میان­ انسان­هاست،وکاربردشناسی مطالعه­ی کاربرد زبان است که بررسی مقصود گوینده یا نویسنده ­است. قدیم­ترین تعریف دربارۀ کاربردشناسی تعریف چارلز موریس بود که می­گوید: کاربردشناسی مطالعه­ی رابطه­ی بین نشانه­ها وافرادی است که از آن نشانه­ها استفاده می­کنند.ما در این تحقیق ،نقض اصل کمیت را در نمایشنامه­ی (دیوان بلخ) مورد بررسی قرار می­دهیم.گرایس سال (1975) اولین بار اصل همکاری در دانشگاه هاروارد به

بحث وبررسى در انديشهء بابا طاهر، مسألهء پرارجى است زيرا كه به فكر يك عارف شيدا مى پردازد كه اين پير ولى، بعنوان يك شاعر هم مى بود واشعارى را شورانگيز وپرسوز ومعطّر به بوى خيال وحكمت وعرفان سروده كه وى را در مراتب اوايل رباعى سرايندگان ادبيات فارسى قرار داده است. آوازهء اين عارف شاعر در سراسر جهان گشته وادبا وعلما در هر زمان ومكان با شور ومحبت بـه قصد بحث در انديشهء او راه را گشايانه گشودند بگونه اى كه مى توان وى را

انفعال Emotion در روانشناسى: حالت اضطراب وتغيّر در موجود زنده همراه با برانگيختنى وجدانى است كه به احساسات قوى وبه رفتار معيّنى پرداختن مشخص شود، واز حالاتِ انفعال: بيم، خشم، اندوه، شادى، نااميدى واميد... وغيره، همگى آن، حالاتِ تغيّر ناگهانى وفوق العاده هستند كه به رفتن برانگيزاننده زايل شوند(1). اگر ادب را مى دانستيم كه (( تعبير از تجربهء انسانى* بزبان تصويرى است كه هدف آن تأثير باشد، ودر شكلى هنرى جمالى است كه بر رسا

كان من مظاهر تأثير اللغة العربية في الفارسية بعد الفتح الإسلامي، القرآن الكريم والحديث الشريف، فتأثر الشعراء والأدباء الإيرانيون بهما وبفنون أقوال العرب عموماً، فاقتبسوا في أشعارهم وكتاباتهم الفارسية أو العربية منها، كثيراً من الآيات والأحاديث والمصطلحات العربية، وهذا الاقتباس هو فنّ أدبي ينتمي الى المحسنات اللفظية والتي تشكّل مع المحسنات المعنوية عُنصُري علم البديع الذي هو فرع من ثلاثة علوم الى جانب عل

محاوره وگفتگو يكى از شيوه هاى هنرى ادب بشمار مى رود كه شاعران در آن مى توانند مقاصد وآرزوها وپوشيده هاى روانى وفكرى خود را بيان كنند زيرا كه شيوهء گفتگو، تصاوير وتعبيراتى دارد كه زيبائى هنرى را در ( زبان شعر)* وژرفا واصالت تجربيات هنرى شعر را منعكس مى نماید، نيز در آن، انديشه هاى شگفت ونيكو ولذّت بخش ظاهر مى شوند لذا اين شيوه شايستهء مطالعه وتحليل مى باشد، واين گونه مطالعات در ادبيات فارسى نيازى به بحث وبررسى بيشت

تحقیق حاضر با رویکردی از تحلیل ساختاری به نام برجسته­سازی فرم و محتوای غزلی از مولانا را مورد بررسی قرار می‌دهد. برجسته­سازی به معنای ظرفیت شاعر در بکارگیری بازی‌های زبانی و موسیقایی و امکانات هنری خود است. به گونه‌ای که طرز بیان خود آشنازدا و برجسته­ساز باشد. مولانا با بهره­گیری از سازه‌های برجستگی متن از قبیل بازی­های آوایی، واژگانی، نحوی و موسیقایی، هماهنگی جالب میان ساختار و محتوا را نوآوری کرد. هدف این

(اسم واقسام آن از لحاظ معنی در زبان فارسی (عام.خاص.ذات.معنی