به نظر می¬آید که عالم هستی ، بر مسأله¬ی « حرکت» استوار دارد ، و روح ، همیشه دنبال دگرگونی و تکامل و برتری می¬گردد. حرکت ، همه¬ی چیزها در عالم إمکان را در بر می¬گیرد. حرکت در بنیادهای فکر مولانا جای مهمی دارد .اشعار مولانا مقدار زیادی از پویایی و حرکت برخوردارست، و از آنجایی که فعل ، عنصر تکانبخش جمله ، و کانون دلالت است ، ترجیح دادیم - علاوه بر دیگر عناصر حرکت مانند حروف اضافه، ضمایر اشاره - افعال متن « ما زِ بالاییم و بالا می رویم» را برای فهم بهتر صورت و محتوای این متن ، مورد بررسی قرار دهیم. ممکن است عناصر حرکت و کانون دلالتِ¬ آن در شکل زیر توضیح دهیم : بحث حاضر به این نتیجه¬ی عمومی رسیده است که حرکت افعال در این قصیده حرکت عروج است . این حرکت صورت می گیرد پس از این که آدمی حقیقت خودش را می شناسد زیرا که او از فهم راز روح که در بدن خود عاجز است پس چطور میتواند به سرّ و ذات حق متعال پی برد . پس شناخت حقیقت وجود ، از راه شناخت نفس آدمی می¬گذرد . و چون آدمی همیشه در حال حرکت و انتقال و رفتن می¬باشد، مولانا در تصویر حرکت عارف در غزل حاضر ، علاوه بر حروف اضافه ( از - به) بسیاری فعل ( می رویم ) را به کار برده است . این حرکت در حال ترقی به سوی قله¬ی کوه قاف و یا به مرتبه¬ی انسان صورت می¬گیرد. افعال متن حاضر به مجهول بودن مبدأ و معاد وسرنوشت انسان از یک سو ، و از سوی دیگر فنای عاشق در عشق حق تعالی و بقای او در همان عشق اشاره دارد.