ترجمه و به ویژه ترجمه­ی متون ادبی , با آن که اهمیت بسیاری در انتقال اطلاعات وتبادل فرهنگ وادب میان ملت­ها دارد ؛ اما ویژگی وظرافت­هایی نیز دارد و با دشواری­هایی مواجه است . مترجم متون ادبی باید شرایط ویژه­ای داشته باشد که نتیجه آن درک دقیق وعمیق زبان مبدأ و تسلط کافی به زبان مقصد , برای انتقال بار معنایی متون ادبی است.

در این نوشتار , نمونه­هایی از سستی­های ترجمه­ی رمان اسماعیل فصیح (زمستان62) که استاد محمد علاء الدین منصور به زبان عربی ترجمه کرده است , نقد وبررسی می­شود. این بحث کوشا بوده که از معایبی که این ترجمه را در بر گرفته پرده بردارد ، و اهمیت این روایت و جایگاهش را در روایت­های معاصر فارسی از دیدگاه مقطع تاریخی که در آن نوشته شده  بیان کند ، و آن مقطع تاریخی دهه­ی هشتاد قرن گذشته­ی میلادی است که جنگ عراق وایران سایه وانعکاس­های خود را در آن زمان بر جامعه­ی ایرانی افکند ، به ویژه جنوب ایران که حادثه­های این روایت در آن رخ داده است.

ترجمه­ی این روایت توسط استاد محمد علاءالدین منصور از اشتباهاتی برخوردار است که نمی­شود آن­ها را نادیده گرفت ، به همین خاطر پژوهشگر آن را نمونه­ای برای بررسی سستی­های ترجمه میان دو زبان عربی و فارسی در حال حاضر قرار داده است.