یکی از آرایه­های پرکاربرد در شعر و نثر فارسی تلمیح است که شاعران و نویسندگان برای زیبایی و تأثیرگذاری کلام خود از آن استفاده می­کنند. کمتر شاعری را در ادب فارسی می­توان یافت که از این آرایه در سخن خود بهره نگرفته باشد. هوشنگ ابتهاج در اشعار خود با استفاده از تلمیح، تحلیل شعری خود را وسعت داده و به مناسبت­های گوناگون با آرایة تلمیح کلام خود را مزین کرده و آن را همچون زیوری بر پیکر شعر زیبای خود بسته است ، چنانچه دست به آفرینش معانی تازه زده است و با بهره­جوییِ هنرمندانه­ای از تمام امکانات فکری و زبانی و اشارات به تاریخ و اسطوره و استفاده از شخصیت­های حماسی به سروده­های خویش اصالتی ویژه­ای بخشیده است. پژوهش حاضر برآن است با بهره­گیری از روش تحلیل محتوا، انواع تلمیحات از خلال شعرهای هوشنگ ابتهاج در دو دیوان شعری­اش به نام­های «تاسیان و سیاه­مشق» استخراج گرداند و پس از آن بنا بر تنوع مضامین به پنج دسته تقسیم نموده و در معرض دید خواننده قرار دهد.