ارتباط دادن زبان و ادبیات فارسی با جهان عرب تاریخ دیرینهای دارد ، ولی آغاز مسئلهی ایرانشناسی در کشورهای عربی به نیمهی دوم سدهی بیستم برمیگردد. بلا فاصله پس از بنیانگذاری بخشهای زبان و ادبیات فارسی در دانشگاههای عربی ، ایرانشناسان عرب به بحث و بررسی انواع ادبی فارسی پرداختهاند و ترجمهی داستانهای کوتاه معاصر فارسی در اولویت تحقیقات آنها قرار گرفت.
با نگاهی به کتابها و مقالهها و پایانامههای حوزهی داستانهای کوتاه فارسی در کشورهای عربی درمییابیم که سهم این ژانر ادبی بیش از ژانرهای دیگر بوده و ایرانشناسان عرب به این مسأله اهتمام بیشتری ورزیدهاند. اگرچه پرداختن به داستانهای کوتاه معاصر فارسی در جهان عرب از همان ابتدا با مشکلاتی روبرو شده بود ، دستکم سبب شد که خوانندگان عربزبان و علاقهمندان به ادبیات داستانی معاصر فارسی، به ویژه داستانهای کوتاه ، ذهنیتی هرچند اندک در این زمینه پیدا کنند.
در این تحقيق، به نقد و بررسی "ترجمههای عربی به نمونههایی از داستانهای کوتاه معاصر فارسی" در قالب بررسی موضوعاتی همچون نگاهی به ترجمهی داستانهای کوتاه معاصر فارسی در جهان عرب ، نقد وبررسی ترجمهی عربی به نمونههای برگزیدهای از داستان کوتاه (ماهی سیاه کوچولو) صمد بهرنگی و داستان کوتاه (فارسی شکر است) سید محمدعلی جمالزاده پرداختهایم.